Wstęp

     -Nie uważasz, że pogoda jest nadzwyczaj cudna?

     Mężczyzna popatrzył na kompana z nutką rezygnowania i rozbawienia w oczach. Pozostawił pytanie bez odpowiedzi. Zdanie to bazowało na sarkazmie i bezczelnym, łobuzerskim uśmieszku, tak jak wszystko co mówił. Nigdy nie potrafi wyczuć granicy głupoty i wyrafinowanego żartu swojego przyjaciela, z resztą, była ona tak subtelna, że czasem w ogóle wątpił w jej istnienie.

      -Chłodno. – Odparł i cicho parsknął śmiechem rozbawiony bezsensowną wymianą zdań.

      Ledwo świtało; ptaki budziły się do życia a na wysokiej trawie osiadała rosa. Ich konie powolnym krokiem maszerowały prosto przed siebie wydeptując ścieżkę w zaroślach. Życie mozolnie budziło się ze snu.

      -Przyjacielu mój najdroższy – znów ten typowy, ironiczny ton – umknął ci pewien znaczący fakt, wiesz? – Mówiąc to mężczyzna spojrzał na niego porozumiewawczo, z nutką bezczelności.

      -Ta? Oświeć mnie. – Sarkazm udzielił się w końcu Lhorowi. Odwrócił on głowę w stronę szalonego przyjaciela i spojrzał nań wyczekując odpowiedzi.

     -Mogą nas tam nie przyjąć zbyt ciepło. Powiem więcej, możemy zginąć.

     Oczy Thaina rozszerzyły się na całą szerokość co zawsze towarzyszyło jego napadom radości. Lhor parsknął śmiechem, a wokół jego szarych oczu pojawiły się zmarszczki. Po chwili cała polana rozbrzmiała ich wspólnym, tubalnym, szaleńczym śmiechem.

      Tak, nie od dziś wiadomo było, ze śmierć jest im raczej obojętna.